Zoals ik wel vaker hier heb geschreven ben ik een fervent tennisser. Ik vind het leuk om beter te worden met de sport en denk dat ik steeds beter blijf worden. Althans zolang ik niet te oud word en daar gebreken door krijg, maar voorlopig denk ik dat ik steeds beter word. Tennis is daar ook een geschikte sport voor omdat het heel erg technisch is en je je slagen en je techniek steeds verder kan verbeteren.
Deze week had ik een tennisles die een uur duurde, maar bij de volgende les, die na mij komt, hadden ze een extra speler nodig. Nu ben ik in al mijn fanatisme niet te beroerd om nog even mee te doen. Echter, het was een zware les omdat we veel ballen sloegen en dat begon ik te voelen na vijftien minuten. Eigenlijk zat ik er toen al doorheen.
Maar ja, ik wil graag erg goed worden, dus ja, dan moet je meters maken. Mijn ego is groot bij tennis en ik had de laatste tijd weinig uren gemaakt. Dus ja, dan ga je maar door. Uiteindelijk voel je minder op dat moment, omdat er ook mooie stofjes vrijkomen. Ook heb ik nog wat extra conditie nodig voor wedstrijden, want ja, ik moet wel presteren straks, toch?
Ik stopte na twee uur, terwijl die tweede les nog een half uur door zou gaan. Maar dat half uur extra was sowieso te veel geweest. Daarna ging ik eten en de hond uitlaten. Maar daarna kwam wel de man met de hamer. Ik werd echt heel erg moe, te moe. En begon mij aan van alles te irriteren.
Toen ik thuis kwam en naar mijn voordeur wilde lopen stoorde ik me mateloos aan hoe langzaam mijn bejaarde hond liep. Ik werd dan ook een beetje boos op hem. Even later ging hij ook nog voor de tweede keer in twee dagen in zijn eigen drinkwaterbak zitten, terwijl ik net met mijn Italiaanse les moest beginnen. Ik zette hem opzij om het op te ruimen, maar dat pikte hij niet en hij wilde mij bijten. Daarna kwamen we in een korte fittie terecht. Ik stopte het al snel en daarna heb ik hem geknuffeld om het goed te maken. Het is niet eerlijk om je vermoeidheid af te reageren op 'een zwakkere', zoals ouders dat bij hun kinderen kunnen doen.
En toen kwam de nacht nog. Als ik te moe ben of te laat heb gesport, dan slaap ik voor geen meter. In dit geval had ik niet te laat gesport, maar mijn lichaam was er echt wel aan. En dan slaap ik echt heel erg slecht. Ik word sowieso al vaak wakker, maar nu sliep ik echt veel te licht. Waardoor ik me die dag erna versliep en pas om tien uur wakker werd. Ook omdat mijn hond diarree kreeg en om vijf uur in de nacht er twee keer uit moest.
Maar goed, waar wil ik heen met dit verhaal? Dat ik dus niet naar mijn lichaam heb geluisterd. Die zei na vijf kwartier tennis: Het is wel mooi geweest. Maar ik heb mijn ego voorop gezet, iets wat dus niet 'mag' van onze grote vriend, de al overleden psychoanalyticus Alexander Lowen. Lowen in The Betrayal of the Body: 'Om het lichaam te mobiliseren voor de bevrediging van een echte behoefte (honger, seks, geluk etc.) is om het te gebruiken, daarentegen om het te ondermijnen voor het behalen van een doel met je ego is om het te misbruiken.'
Ons lichaam staat boven ons ego. Als je het andersom doet, dan is het neurotisch gedrag. En ja, dat klopt ergens wel met tennis bij mij soms. Ik zal het proberen beter op te bouwen zodat ik er zelf minder last van heb en mijn hond ook.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties