FcontienOnlangs reed ik in Amsterdam en wachtte ik voor afslaan. Omdat het tijdens werktijd was, wilde ik even op mijn telefoon kijken of ik nog wat moest antwoorden, maar daarna was ik even verzeild geraakt in een appje en had ik niet door wat het stoplicht zou doen.
Achter mij ging een taxichauffeur helemaal los met zijn toeter. Zo eentje, waarvan je dan weet die is echt boos. Normaal als mensen toeteren ofzo of gezonde feedback hebben, dan vind ik dat allemaal prima.
Maar deze vent kwam nog naast mij rijden en ging nog heel stoer kijken en heel lang doen over zijn inhaalactie, om mij even terecht te wijzen. Toen werd ik boos en maakte ik wat handgebaren en begonnen iets te zeggen van: 'Ja, wat moet je nou?'.
Maar daarna, en dat is een klassieker, toen stonden we bij het volgende stoplicht dus niet naast elkaar, dat kan ook nog, maar achter elkaar. Dus hij keek in zijn spiegel steeds naar mij. Toen werd ik nerveus en deed ik alsof ik maar met de autoradio speelde. Ik begon mij te schamen. Waarom? Kennelijk zit er nog steeds iets in mij dat mijn gevoelens er niet mogen zijn. Dat is onderdeel van de emotionele verwaarlozing.
Maar waarom ga je dan door de ogen van iemand anders kijken? Dat heb ik al eens met mijn coach besproken, dat je beter niet door de ogen van een ander kan gaan kijken. Want dan splits je jezelf af en beperk je jezelf. Je kan je gaan schamen of bevriezen.
Het zou mooi zijn als ik ooit het punt bereik dat er geen schaamte meer is voor boosheid. Het mag toch ook? Het gebeurt soms toch? Waarom moet je je daarvoor schamen? Denk je dat een hond zich schaamt als hij een keer zijn tanden heeft laten zien of heeft lopen blaffen?
Tweede voorbeeld
Een ander moment was toen ik ergens een trap op wilde gaan. Maar ik had mijn handen vol met spullen en verstapte me ergens, waardoor mijn gewicht naar voren ging en ik nog sneller dan ik wilde de trap op ging, waardoor ik me op die vloerbedekkingtrap niet meer kon verweren en ik half viel.
Daarna schaamde ik me en het eerste wat ik deed was dat ik keek of iemand het had gezien. Dat was belangrijker dan eventuele pijn zelf? Ja, twee mensen keken om. Maar is het zo raar dat je soms eens ergens valt? Waarom moet je je daarvoor schamen?
Misschien valt hier nog wel wat te winnen door ook milder te zijn naar anderen. Als iemand anders valt, ga je dan lachen of denk je dat kan mij ook overkomen? Als je streng voor anderen bent, dan ga je jezelf ook sneller beschamen. 'Als je een ander veroordeelt, dan veroordeel je ook jezelf', zei mijn coach altijd.
Maar over het algemeen heb je waarschijnlijk een soort van zelfliefde nodig in plaats van een tikkeltje zelfhaat waardoor je jezelf beschaamt. Het is jouw schuld dat je te boos wordt? Het is jouw schuld dat je valt? Kom ik daardoor in de problemen?
En tot slot denk ik continu mezelf blijven wijsmaken dat de schaamte niet vanuit mezelf komt. Ik heb dit mezelf zo aangeleerd vanaf jongs af aan, maar ik ben het niet. Er is ook een volwassen gedeelte in mij dat zichzelf niet beschaamt. Dat zich niet vaak schuldig voelt, dat er mag zijn. Alleen op sommige momenten wordt dat andere gedeelte nog aangeraakt en dan is er pardoes schaamte. Hopelijk wordt dat deel steeds kleiner, want het is nu niet meer nodig om te bestaan.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties