De populaire mini-serie Adolescence is een interessante serie. Niet alleen omdat het mooi gefilmd is, maar ook omdat er relatief lange gesprekken in voor komen. En ook om te zien wat nu de invloed is van de beweging van Andrew Tate op de jongeren.
Leraren maken zich zorgen om de invloed van Tate op jongeren. Hij zou jongens leren om voor het geld te gaan, hard te fitnessen, niet te klagen en dat vrouwen minderwaardig zijn en een traditioneel bestaan nodig hebben met een man 'die de baas is'. Deze manosphere zou ook een rol hebben gespeeld bij de moord die een 13-jarige jongen zou hebben gepleegd in de mini-serie.
In de serie zitten echter wel een paar momenten, let op dit is een mogelijke spoiler!, waarbij ik de communicatie van de ouder naar het kind niet zo handig vind. Zo ook bij een jong meisje die haar vriendin is kwijtgeraakt en overstuur is. Als ze dan in een opstandige bui is, gaat een lerares haar 'een psychiater opdringen', die ze niet wil. Ze geeft dat duidelijk aan. De lerares dramt door en het meisje loopt boos het lokaal uit. Waarom luistert ze niet gewoon naar wat het kind wil? Waarom moet je wat opdringen?
Iets later is er een klinisch psychologe die de verdachte jongen gaat interviewen. Op een gegeven moment wordt de jongen boos en dan gaat de psychologe met hem in discussie en maant ze hem te gaan zitten. Dit is zout in de wonden strooien voor de jongen, die nog bozer wordt en een kopje met chocomel weggooit. De klinisch psychologe blijft vol verbazing achter aan de tafel. Maar waarom ga je een discussie aan met een kind die boos is? Waarom zeg je niet gewoon: 'Ik zie dat je boos bent' en luister je even naar hem?
Afweermechanismen
Natuurlijk dit is het meestal ideale. Het zal niet altijd goed gaan. Maar deze voorbeelden zie je in de praktijk ook vaak genoeg. Waarom moet je een strijd aan gaan? Waarom kan je niet naar iemands gevoel luisteren? Omdat je ouders ook zo conflicten 'oplosten' moet jij het herhalen? Of omdat het te dicht bij je eigen pijn komt?
Waarom mag een kind er niet gewoon zijn met zijn gevoelens? Wat is het probleem? Als het een probleem is, dan ligt het in je eigen verdediging of machteloosheid waar je niet mee om kan gaan. Het is allemaal niet zo ingewikkeld, maar je 'moet' wel boven je eigen afweermechanismen kunnen uitstijgen anders ben je je hele leven een passagier en dat is zo zonde. Voor jezelf, maar ook voor je kinderen.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties