Gemiddeld zijn betekent vrij zijn van te hoge verwachtingen

Vaak worden we op allerlei plekken gehersenspoeld dat 'we uniek zijn', dat we moeten presteren, actief moeten zijn etc. Maar is dit wel echt zo? Is het niet makkelijker om gewoon gemiddeld te zijn? Waarom zou je 'meer willen zijn' dan gemiddeld?

Sam Goldstein schreef er een artikel over op PsychologyToday.com. Instagram zou ons volgens Goldstein ook dwingen om 'de beste versie van onszelf te worden'. Volgens Goldstein is er op middelbare scholen al de cultuur om de beste te worden en wordt dit vervolgens aangewakkerd op sociale media, waar veel jongeren gebruik van maken.

'We zien niet alleen de hoogtepunten van mensen, we vergelijken ons ongefilterde leven met dat van hen. We zien 22-jarigen startups starten, de wereld rondreizen en huizen kopen, en we voelen ons achterop raken omdat we 'gewoon' naar ons werk gaan en rekeningen betalen. Wat vroeger uitzonderlijk was, voelt nu als het absolute minimum', schrijft Goldstein.

Zelfs in het gewone leven zouden we volgens Goldstein 'de perfecte ouder moeten zijn', zouden we mindful moeten zijn en 'wellness gurus'. Maar is gewoon gemiddeld zijn niet makkelijker? 'Wat als een ‘gemiddeld’ leven – een baan waardoor je de rekeningen betaalt, relaties hebben die ertoe doen en een huis vol plezier en afwas – niet iets is om aan te ontsnappen, maar iets om blij mee te zijn?', vraagt hij zich openlijk af.

Maar je moet dan wel 'begrijpen dat je niet faalt' omdat je gemiddeld bent. We kunnen meer voldoening halen uit het huidige momenten en onze verwachtingen kunnen ook lager worden als we meer accepteren dat gemiddeld zijn gewoon genoeg is. Hierdoor zouden angsten en depressies ook afnemen.

Goldstein vat het nog mooi samen in één alinea. 'Het herdefiniëren van wat ertoe doet vereist moed in een cultuur die geobsedeerd is door zichtbaarheid. Het houdt in dat je de graai-cultuur verwerpt. Het betekent dat je stabiliteit boven opwinding kiest, diepgang boven snelheid prefereert en authenticiteit boven gezien willen worden waardeert.

Het enige dat Goldstein niet meldt in het stuk. Is dat de drang naar presteren vaak in kindertijd ontstaat en ook veelal een compensatie is voor 'zich niet goed genoeg voelen', voor zogenaamde toxische schaamte. En daarover zeggen de kenners: Je best doen om hier onderuit te komen, is sowieso geen goed vertrekpunt, want daarmee geef je al een dat je tekort komt. En dit gaat nooit werken. Mensen zullen hun trauma's uit hun kindertijd wel eerst te boven moeten komen om als 'een gemiddelde' door het leven te gaan.